KABUL! DENGESİZİN TEKİYİM ;)

Ne oluyor orada, sokak kapısının önünde bir hareket, hemen olay yerine intikal edeyim. Amanin babam montunu giymiş usul usul kaçmaya hazırlanıyor! Dünyanın sonu mu gelmiş ne, babam beni almadan nereye gidiyor böyle??? Anne bişeyler yap, deliricem, çok canım yanıyor, beni nasıl bırakır da gider :(( En iyisi ben bu can acımı annemin canını yakarak gidereyim, ama kıyafetlerden olmaz ki, şu tişörtünün altından sokayım elimi de belinden cimcikleyeyim her zaman yaptığım gibi, ağlayarak yaparsam bunu belki daha çok işe yarar! Yaygarayı çok güzel becerebiliyorum ama bir de şu gözyaşlarımı zamanında akıtabilsem, bu konu üstünde daha çok çalışmam lazım galiba! O da ne, doğru mu duydum, şükür işe yaradı: "Tamam, tamam giyin üstünü, götüreyim bari, kıyameti kopardın be oğlum! :)))) Yaşasın!!! Ama saniyeler içinde nasıl değiştireyim ruh halimi, çok üzgündüm ama şimdi de çıldıracak kadar mutluyum, nasıl anlatayım bunu anneme peki, demin yaptığım rezillikler için nasıl özür dileyeyim  :( Hah, buldum, annem eğilince ayakkabılarımı giydirmek için, ellerimin arasına alayım yüzünü, komik yapayım suratımı, güleyim,  olmadı galiba, e o zaman öpeyim öpeyim, bi yandan da el sallayayım, hah yumuşadı sanki biraz, el sallıyo bana! E anne yüreği bu, anca bu kadar dayanabildi :)
Çok dengesizim kabul ediyorum ama bu benim suçum mu,  genetik mirastır bu belki de, kimbilir :)))

Fotoğrafım için Zehra Teyze'me bi alkış!!!