Açık açık değil de üstü kapalı anlattım tam 3 yıldır yazılarımda. 2020 Kasım’da ilk covid geçirdiğimde ne oldu bana, nasıl oldu, neydi beni bu karara iten, bunu en iyi ben biliyorum ama istiyorum ki bana olan, benim başardığım, pes etmeden, ümitsizliğe düşmeden üstesinden geldiğim tüm eşikler başka kadınlara da kolay olsun. Benim arsız enerjim, neşem, ümitvarlığım, pozitifliğim nasıl işimi, yolumu kolay kıldı, dilerim ihtiyacı olmasın hiçbir kadının ama ihtiyacı olanın da işlerini kolaylaştırsın, zoru kolay eylesin. Bahsettiğim konu 18 yılın ardından boşanmak. Önceleri karanlık, karar verene kadar zifiri karanlık hem de. Karar verdikçe gün ışıması gibi yavaş yavaş aydınlanan seher vakti gibi serin ve ışıklı zamanlar.. Bir yazıda anlatmıştım, aslolan niyet etmek, karar vermek, sonrası adım adım o hedefe kararlılıkla yürümek. O oldu, bu oldu, istediğin gibi olmadı, kaldı hakkın diyelim. Kalsın, bırak! Bırak ama gönül rızasıyla bırak, aklın da kalmasın ki huzur seni bulsun. Sen vazgeçtikçe misliyle seni bulacak her ne ise bıraktığın, inan. Böyle oldu tam olarak!
Gelelim bu 3 yıldan benim kârıma. Bi kere gördüm ki, ben o
eski ben değilim. Kabuğumu kırdım attım bi kere ya da hep dediğim o güzel, o
huzurlu kozama artık ihtiyacım kalmadı ve terk ettim (Kozamı terk ederken de
kendi kendime söz verdim, bir daha içine saklanacağım bir kozaya ihtiyacım
olacak durumlara düşürmeyeceğim kendimi). Biraz zor olmakla birlikte sonrası
misss.. Bakıyorum şimdi kendime, evvelden de mutluydum, ben evvel ezel hep
genelde hep mutluydum zaten ama kendimin, yapabileceklerimin, gücümün farkında
değildim. Farkına vardım ve barıştım kendimle. Kendiyle barışan, kendine
güvenen kadın neler yapabilir, bir başkasına ihtiyaç duymadan, muhtaç olmadan
her şeyi kendi kendine, güzelce, hakkıyla nasıl yapabilir biliyorum artık.
Zaman zaman zorlanıyorum ama genele bakınca fena değilsin diyorum kendime...
Bir yuvayı yeniden, sıfırdan kurmak, ev kiralamak, evin tüm ihtiyaçlarını tek
başına karşılamak, eksikleri bi şekil tamamlamak, çocukları idare etmek,
çalışmak, araba kullanmayla barışmak ve hatta çok da zevkle kullanmak. Bunlarla
birlikte hayattan keyif alarak, dostlarla geçirilecek kıymetli zamanlar
yaratarak yaşamanın hakkını vermek. Olan biten bu
;)
2024’ten beklentim, olduğu gibi, böylece ama sağlıkla,
afiyetle, huzurla geçmesi.. Memleketin refahı ile birlikte her bir ferdine refah içinde bir yıl olsun..
Hoşlukla gel bakalım 2024 J
Not: Instagrama yazdığım bir yazı bu ve bundan böyle orada yazdıklarımı (eskiler de dahil) buraya ekleyeceğim ki arşiv olsun bana da..
Dip Not: 2024 için bir dileğim daha var esasen, Evliya Çelebi gibi ben de diyeceğim ki “Seyahat ya Resulallah” J Pasaportun hakkını verelim di mi ama :)
