ÇOCUK BAKICISI ARAMA MACERALARI 1

Ali Deniz'e bakacak bi abla ya da teyze arıyoruz acilen, bulamadık ama çalışmalarımız devam ediyor.
Biri vardı aslında, tatilde ayarlamıştık "Tamam" demişti, biz de çok güvenmiştik ama tam görüşmeye geleceği zaman öğrendik ki, kocası razı gelmemiş, çocukları istememiş vs... Olmadı :(

Biri daha vardı, o da annem, baharda Ali Deniz'i bakmak için köyden gidip gelirken, Yalova otobüsünde tanıştığı, yanyana oturduğu bir kadın... Bize çok yakın oturan, çocuksuz, çalışmak isteyen, annemin ilk izlenimine göre de "temiz pak" bir kadın... Annem telefonunu almış, şimdi lazım olunca acilen biri, hiç tanımadığımız halde, hiç aracı olmadığı halde, denize düşen yılana sarılır misali (keşke hiç olmasaymış böyle bir atasözü, keşke hiç mecbur kalmasa insan yılana sarılmaya!) aradım onu da, "Kocamla konuşayım bi" dedi o da, konuştu, "Benim için de çok iyi olacaktı çalışmak ama kocam çalışmamı istemiyo malesef" oldu cevabı :(

Sonra biri daha vardı, çok güvenmiştim, olacak diye inandırmıştım kendimi, Elif'in işyerinden bir arkadaşı aracılığıyla bulduğumuz, daha önce çocuk bakmış bir kadın. Dün akşam geldi, konuştuk ettik, anlaştık gibi, gitti, giderken de "Bu akşam kocamla konuşayım, size haber veririm" dedi. İstekliydi, paraya ihtiyacı vardı, bize de çok ısınmıştı vs...
Dün gece, yemek yedik, sofrayı toplarken, zırrrr telefon, "Aaaa kadın arıyo Halil, hadi hayırlısı!!!" "Efendim" "Siz bize gelseniz bi, çay içsek, eşimle tanışsanız" "E olur,  gelelim tabii" "Gidelim de bi bakalım Halil ortamlarına, nasıl insanlar vs." Gittik netekim...
Çay içtik, çay içerken sohbet ettik, Kadının kocası (yazının bundan sonrasında kk olarak geçecektir ;))
- "Nasıl olacak şimdi bu çalışma sistemi?" Anlatıyoruz, güzel güzel ve sabırla...
"Biz evde çamaşırlarımızı ütülü, yemeğimizi hazır isteriz" dedi kk, verdik cevabını biz de, dedik ki "E iyi işte, tam size göre bizim işimiz, her gün değil, üstelik sabahtan da değil, öğlen gelecek,  yarım gün gibi" vs. dedik.
"Güven önemli, nasıl bir yerde çalışıyo bilmek lazım" dedi kk
Burda dayanamadım "E bizim için de öyle, biz de 2 yaşında çocuk emanet edicez" dedim, "Evimizi teslim edicez biz de" dedi kocam.
"Sizin ordan pek çok esnafı tanırım ben, kimler var tanıdığınız sizin" dedi kk. Kocam sabırla cevap verdi ona da (Burda küçük bir not:  Normalde bütün bu konuşmalara çok sinirlenecek yapıda olan kocama bişey oldu dün akşam, sakin, munis bir adama dönüşüverdi, hiç terslemedi kk'yı, kocama 10 tam puan)
"Bizi tanımıyosunuz, sizi buraya getiren, bu küçük çocuk, mecbur bıraktı sizi" dedi, "Ben olsam bu kadar küçük çocuğumu kimseye emanet etmem" dedi kk. Bütün bunları derken de, kadın hiç ses çıkarmadı, hiç yorum yapmadı.
"Anadolu'dan geliyolar İstanbul'a, bi haller oluyo insanlara, şaşırıyolar kendilerini" dedi kk..
Sonra dedi ki karısına kk: "Sen biliyosun benim düşüncemi açıkça!!!" Tercüme ediyorum: "Otur oturduğun yerde kadın"...
Finali de şöyle yaptık: "Referans verebileceğiniz birileri var mı" dedi bize kk.. Bizim istememiz lazımdı di mi, istememiştik oysa, sinirim tepeme çıktı, döndüm kadına "Var mı sizin de verebileceğiniz bi referans telefonu, tam da ben de size soracaktım"
Kocam dedi ki: "Bize müsaade, siz en iyisi karı-koca konuşun bu akşam, bize kararınızı yarın bildirirsiniz", ben de dedim ki "Hayırlısı diyelim, iki taraf için de"
Çıktık gittik evimize... Bugün bu saat oldu (16.00) aramadı kadın, ararsa ne diycem peki ben: "Çok teşekkürler ama biz istemiyoruz" Siz olsanız ister miydiniz???
Arama çalışmalarına devam, elbet vardır bizim kuzumuza bakacak bir insan evladı bir yerlerde...
Bu yazının anafikri: "BEN BİLMEM, BEYİM BİLİR"