AŞK İLE 10 YIL YA DA DİYELİM Kİ 25 YIL...

Kız dedi ki arkadaşına "Hadi bir kez daha inelim çarşıya, belki yine görürüz, lütfen..." Bir kez daha indiler çarşıya ve gün boyunca birkaç kez daha... Kâh sahilde rastladılar o yeşil gözlü sakallıya, kâh gençlerin takıldığı kahvenin dışarı bakan masalarında... Nasıl heyecanlanıyordu kız her gördüğünde, ilk o zaman keşfetti insanın midesinin bütün organlarından daha farklı olduğunu, basbaya tepki veren, çığlıklar atan, kelebekler uçuşturan midesinin capcanlı bir organ olduğunu ;) Kalp çarpıntısının nereye kadar varacağını, vardığı noktada kalbin gümbürtüsünün te öbür sokaktan duyulacak kadar şiddetli olduğunu o vakitler keşfetti... "Sakal" dedi adına, bir tek gözlerini bir de o yüzüne çok yakışan sakallarını hiiiç unutmadı sonraki onu hiç görmediği upuzun yıllar boyunca. O yaz öyle geçti gitti, hiç konuşamadan, sadece bir kez yanından geçerken sakalın kulağına-hala ne olduğunu bilemediği- fısıldadığı birkaç kelime ile bitiverdi o yaz... Yağmurlu, serin mi serin bir sonbahar günü son kez gördü... Aradan bin yıl geçti, aradan başka insanlar geçti, başka hayatlar... Ve 1988 yazından te 2000 yazına kadar sakal hiç gözükmedi, aynı kasabadayken de, sonrasında o şehir irisi İstanbul'dayken de hiç gözükmedi. Kız hiiç unutmadı o içinde hareler yanan yeşil gözleri, aklına düştükçe söyledi sırrını yakınındakilere, "Nerdedir acaba şimdi?" diye sordu hep...

2000 yılında, vakitlerden bir kış gününde aniden İstiklal Caddesi'nde karşılaştılar, öyle ani oldu ki, kız girdiği şoktan kurtulamadı, gördüğünün "sakal" olduğunu anlayıp, idrak edene kadar, şoku geçene kadar, yanına kadar gelen sakala bir ses veremeyince, nutku tutulunca,  uzaklaşıverdi, gidiverdi güzel gözlü adam... Kız bir daha göremedi, yine kaçırmıştı, yine pas geçmişti, yine "kısmet" olmamıştı. Sonraki hafta sonları birkaç kez daha aynı yerlerden geçti, bakındı durdu görebilme umuduyla ama nafile :(
Oldu mu sana yıl 2003, aylardan mayıs, mayıslardan 5... Hayal edin şimdi, kız hafta sonu için geldiği Yalova'dan feribota binecek ve işe gidecek o sabah, feribotun merdivenlerinin son basamağında, aşağıdan ona bakan birini görür, gayri ihtiyari döner veeeee "Sakal" :))) Yan taraftaki Kartal İskelesi'nde deniz otobüsüne binmek için bekleyen sakal ona bakmasın mı? Kız çabucak iner merdivenleri, bu sefer kaderin pas geçmesine izin vermeyecektir. İki dakikacık konuşurlar, kız kartını alır  ve o kartı nasıl saklayacağını hiç bilemez yol boyunca, kaybetmekten ödü kopar. O akşam buluşurlar, bir ay sonra nişan, beş ay sonra düğün :)) Kızın annesi der ki "Baban diyor ki, iyi düşünmüş mü?" (Çünkü upuzuuun bir dönem bizim babamla iletişim aracımız annemdi, iki taraflı ama, hem bizim, hem babamın söyledikleri annem aracılığıyla iletilirdi. Yok, şimdi öyle değil çok şükür)  Kız der ki, "Ne düşünücem, hiiiç düşünmedim ve düşünmiycem ;)" Kız hiiiç düşünmez gerçekten de, başka türlüsü Allah'a nankör gelmek olur çünkü, madem ki diledi, çok diledi ve gerçek oldu, e öyleyse her ne ise, her nasılsa "kabulü" olmasından başka yolu yoktur ki...

Diyeceğim o ki, size hiç anlatmadığım hikayemiz bu bizim, koca kişisiyle bin yıllık aşkımızın hikayesi, anlatıyorum ama çok yürekten bir "Maaşallah" istiyorum ;)

Öğrendim ki, büyük büyük laflar etmeye gelmeyecek bir hayat bu, öğrendim ki, "Asla" lar "Hayatta!!!"lar, "Daima"lar zor sözler ;) Bunların yerine temenniler lazım bize, "İnşallah"lar, "Dilerim"ler ;)

Ey koca  kişisi, diliyorum ki, hayatım seninle son bulsun, aşkımız her iki cihanda da sürsün...
Aramızdaki "aşk" bizi, güzel ailemizi hep bir arada tutsun, evliliğimizin10. yıldönümünde dileğim budur...