GÜVEN GENİ!

Buldum sonunda! İg'de epey önce yayınladığım arabanın anahtarını adını bilmediğim birine zerre tereddütsüz vermemle ilgili yazdıklarıma gelen "Ne cesaret! Nasıl verirsin tanımadığın birine anahtarı! Ruhsatı da verseydin bari!" yorumlarını okuyunca bi şaşırdım. Benim için çok doğal, çok normal olan başkasına nasıl böyle sakıncalı, garip geliyordu. Düşündüm düşündüm ve buldum nihayet. Tamamen genlerden kaynaklı bu durum. Atalarımdan bana geçen genlerden sebep. Bu kanıya nasıl vardım peki? Şöyle ki, annemin anlattığı çocukluğuyla ilgili bir hikaye böyle düşünmeme sebep oldu. Aklıma gelince o hikaye "Tamam dedim, budur sebep!" Anlatayım size de,  annem küçükken, muhtemeldir en çok 8-9 yaşlarındayken (yani muhtemeldir 1950'ler), ananem, köye yazları tatile gelen İstanbullu terzi kadınla birlikte, elbise dikmesi için Yalova'dan İstanbul'a gönderiyor annemi. Ananemle birlikte dedem de buna rıza gösteriyor ki, annem bir kaç günlüğüne elbisesi hazır olana kadar İstanbul'da kalıyor. Telefon yok, ulaşılabilecek, hemen gidip alınabilecek bir yer değil. Ulaşım imkanları o zaman kısıtlı. Şimdi düşünün siz çocuğunuzu akrabanız olmayan, yakınınız, ahbabınız olmayan biriyle, kıyafet dikilmesi için deniz aşırı bir şehre, üstelik yatılı gönderir misiniz? Göndermiş ananem. İşte bende de o gen varsa demek. "Güvenmek" geni biraz fazla gelişmişse demek. Dedem de öyleymiş dedim ya, onu da biraz açayım. Babam Tuncelili bir kürt, annem Batum göçmeni, Yalovalı bir laz. Bir ay içinde nişanlanıp evlenmişler 1969 senesinde. Dedem bırak yabancı bir kürde kızını vermeyi, 1 ay gibi kısa zamanda evlenmelerine de itiraz etmemiş. Yetmemiş, teyzem de amcamla evlenmiş. En büyük teyzem de yine İstanbul'dan yazları tatile gelen bir ailenin oğluyla yani bir yabancıyla evlenmiş. Düşünsenize hem dedem hem ananem 1950'lerin Türkiye'sinde böyleyken benim için ne kolay, ne sıradan bir şey arabanın anahtarını tanımadığım birine teslim etmek, tanımadıklarıma kolayca güvenmek :) Aksini görünceye kadar herkes güvenilir herkes "iyi" benim için..  Annem ve babam da çocuklarına, çocuklarının tercihlerine hep güvendi ve destekledi. Şanslıyız yani bu konuda.   Bilmem benden çocuklarıma ne kadar geçti bu "güven geni" ama dilerim en az benim kadar şanslı olsunlar ve hep iyilerle karşılaşsınlar inşallah.. 

Not: Yok, bir daha vermedim anahtarı yabancılara! Gerekmedi çünkü :)